Nasceu em Cospeito (Galiza), em 1958.
Político, editor, escritor, dramaturgo, poeta e deputado de Espanha.
Foi distinguido com o Prémio Modesto R. Figueiredo de 1981, Esquio de Poesia de 1985, o Prémio da Crítica de Poesia Galega de 1985 e 2004, o Prémio Martin Codax de 1996, o Prémio Miguel González Garcés de 2004 e o Prémio de Poesia Afundación de 2015.
Membro da Associação de Escritores em Língua Galega e da Associação Galega da Língua, fundou a editora Espiral Maior e as revistas “Cen Augas” e “Agália".
Toda viaxe é corpo e ten algo de esperanza,
de resplandor secreto.
No oficio de vivir, coas súas vellas rutinas,
aínda nace nos días
a flor transparente da sorpresa
e todo horizonte borra a dor.
Deixamos atrás o peso azul da sombra
e as voces repetidas que se esvaen no baleiro,
as teimosas consignas que o tempo e o costume
condenaron a ser confuso rito,
patético destino.
Toda viaxe, ao cabo, é fuxir de nós mesmos,
saír do labirinto desviado da sorte,
sentir a chama limpa do futuro na fronte.
Por iso agora, minutos antes de partir,
sentimos como treme no sangue
unha raíz estraña,
talvez o eco dunha antiga ledicia,
a exhalación punxente dos praceres perdidos,
acaso aquel amor que nunca foi.
Os fíos da memoria átanse agora súbitos
e hai imaxes que doen,
xestos que aínda regresan,
corpos grises na néboa,
accidentes da vida,
restos dunha paixón.
¿Por que agora o recordo planifica o seu golpe
de impensada acedume e quebrado perfil?
Toda viaxe é un signo que se acende no vento
e xa estamos dispostos, xa non hai volta atrás,
xa nos están chamando pola megafonía,
e outra vida se anuncia, outro alento, outra voz,
e levamos acesa unha estrela no corpo,
a vibración dos días como un segredo, un triunfo;
a duración que espera para ser no porvir,
e a palabra aínda dentro como lúcida brasa
que invade o pensamento cando a nave partiu,
e xa lonxe, na altura, na cegadora luz,
no ar que suspende o mundo:
a purificación.
FASCINACIÓN DO TURISTA
Se hai un lugar que brilla no futuro
está dentro e fóra da pel
e o horizonte é un fío de luz que nos alimenta,
porque somos o seu tremor e a súa fonte,
a súa lámpada acesa no pensamento.
¿Quen saberá quen somos, aquí,
medindo a vibración feliz do tempo,
sabéndonos nun corpo
que nos descubre agora lonxe de nós,
perdidos no corazón dos días?
Toda a brisa que sentimos na fronte
é o mar que soñamos,
a fenda iluminada da lonxanía,
a aura perfecta de esperanza.
E levamos nos ollos a duración dun desexo
que nos consume:
o mundo
e o seu signo diario, o seu tránsito vivo,
metáfora que somos
entre o día e a noite,
vivir
na ocupación do límite,
na patria cega do destino.
Se hai un lugar que brilla no futuro
sentimos outra forma construída nos soños,
e sentimos a sede dunha ficción continua
—a viaxe é un corpo que xa nunca regresa—,
pois nós mesmos viaxamos contra unha estrela estraña,
no territorio impuro que por veces nos vence,
individuos sen nome, estranxeiros sen alma,
na aventura prevista, na efémera rutina,
cando a vida se adianta no seu verbo azaroso,
travesía que encarna a curva da soidade,
círculo que retorna no recordo ferido,
—quen son eu, que desexo—
cando a vida se anula no derradeiro mapa,
cando xa somos rostros que non confirman nada,
convertidos en dúbida, xa sen porto seguro,
nas cidades do exilio, no temor invisíbel,
cando xa non sabemos desmentir o extravío,
cando somos o asombro do noso propio xesto,
a condición secreta que borrou o pasado,
cando todo se extingue entre nostalxia e fábula,
e cando somos carne esquecida na néboa,
como espectro vulgar que se estraña a si mesmo
ou espello de imaxes deformadas e ausentes,
a experiencia volátil de existir nun horario
sen tocar terra nunca, sen entrar no misterio,
só vivindo na páxina dun deserto somnámbulo,
sen saber o camiño,
finalmente na sorte
de non ser
ou ser algo,
cando non hai certezas nin promesas á vista,
porque estamos aínda nas luces do solpor,
na fronteira que nos condena ao punto incerto da noite,
devorados
paso a paso
pola nosa propia natureza.
AURA
Entre tanto fluxo das horas que tremen no futuro
e un corazón que foxe de nós co seu peso de espectro,
instante medido na inmediata estrañeza da carne,
como a arte de respirar un penetrante abismo
ou metáfora ingrávida que florece no corpo.
Aparece no escenario dos ollos unha liña de febre,
as árbores brillantes do entresoño,
e unha voz amarela usa a vertixe contra a sombra,
rapto do ar e lingua acesa da chuvia.
Porque virá o verbo que pronuncia o espello,
a gravura da transparencia como un oficio da imaxinación,
o astro devorador do tempo.
Cando se inflame o alcol vermello das rosas,
irrepetíbel sangue,
maré estremecida
na lonxanía.
Sem comentários:
Enviar um comentário