[0337] Luís Pimentel, poeta galego do abismo interior

De nome completo Luís Benigno Vázquez Fernández-Pimentel, nasceu em Lugo em 1895 e faleceu na mesma cidade em 1958. 

Médico e destacado poeta galego da Geração de 27, foi também artista plástico e músico. 

A sua escassa obra editada, considerada fundamental para a literatura galega contemporânea, tem traços que a podem identificar com o modernismo então em voga.

São de sua autoria os livros "Triscos" (1950) e "Sombra do Aire na Herba (1959, em língua galega).

ENTERRO DO NENO POBRE

Punteiros de gaita
acompañabano.
O pai de negro;
no mar, unha vela
branca.

Os amiguiños levabano.
Non pesaba nada.
Abaixo, o mar;
o camiño no aire
a mañá.

Il iba de camisa limpa
e zoquiñas brancas.
Os amiguiños levabano.
Non pesaba nada.


CUNETAS

¡Outra vez, outra vez o terror!
Un dia e outro dia,
en campás, sen protesta.
Galicia ametrallada nas cunetas
dos seus camiños.
Chéganos outro berro.
Señor ¿que fixemos?
-Non fales en voz alta-
¿Ata cando durará este gran enterro?
-Non chores que poden escoitarte.
Hoxe non choran mais que os que aman a Galicia-
¡Os milleiros de horas, de séculos,
que fixeron falta
para facer un home!
Teñen que encher ainda
as cunetas
con sangue de mestres e de obreiros
Lama, sangue e bágoas nos sulcos
son semente.

Docemente chove.
Enviso, arrodeame unha eterna noite.
Xa non terei palabras pra os meus versos.

Desvelado, pola mañá cedo
Baixo por un camiño.
Nos pazos onde se trama o crime
Ondean bandeiras pingando anilina.
Hai un aire de pombas mortas.
Tremo outra vez de medo.
Señor, isto é o home.
Todas as portas están pechadas.
Con ninguen podes trocar teu sorriso.
Nos arrabais
bandeiras batidas e esfarrapadas.
Deixa atrás a vila.
Ti sabes que todos os dias
hai un home morto na cuneta
que ninguén coñece ainda
Unha muller sobre o cadaver do seu home
Chora.
Chove.
¡Negra sombra, negra sombra!
Eu ben sei que hai un misterio na nosa terra,
Mais alá da neboa,
Mais alá do mar,
Mais alá da chuvia,
Mais alá do bosque


¿RECORDÁIS?

Hace tiempo ya,
he tirado la carga de libros
de falsos poetas.
Dos libros llevaba
para el regreso del sueño.
No os diré
quiénes eran los poetas.
Dos poetas esperaban
Temblorosos mi regreso