[0281] Xoahna Torres e a Xeración das Fsetas Minervais

Xohana Torres Fernández nasceu em Ferrol em 1929 e faleceu em Vigo em 2017. Escritora e poeta galega, combateu o franquismo e procurou a normalização da escrita em galego. Em Ferrol, onde cresceu e estudou, contactou o mundo da rádio e do teatro. Casada com um marinheiro, viajou pelos mares de todo o mundo. Integra a chamada  Xeración das Festas Minervais. Em 1972 ganhou o  Prémio Pedrón de Ouro  e em 1981 o Prémio da Crítica e em 1992 o  Prémio da criação feminina outorgado pela Junta de Galicia. 

SUEIRO

Cando fuxa, non quero fuxir soa.
¡Que agoiro, xeme, ponla, se non chegas a froito!
O alcipreste chora porque naceu único.
Nada máis que é por iso.
Cando sexa
quero ter sido Eva
en ducias de mazás, árbores madureiras;
que alguén teña escalado a miña cova
con ollos ben abertos;
que unha música espida, rexa, miña,
sinxelamente viva noutro exemplo.

Cando fuxa,
espírito no sol, nun vran ideal de rosas,
a miña xustiza sexa emanación: Xurrar. Xurrar
como xurran os días enchéndose de tempos;
xurrar, un xurrar desta espontaneidade,
de femia para fillo, evolución de Terra e mais de xestos.
Cando fuxa, (si, morrer, si, pero en vento irto)
que unha boca longal, toda de neno, tatexe sen respostas,
a elexía das nais, solagada nun berce de silenzo.


A CATEDRAL

Dime qué tes, ciencia da pedra.
Dime qué che botaron nas figuras.
Estás muda. Aléntasme a traducir a fala,
facultade romeira interminable.
Estás ríspida ata o ceo…e eslómbaste
pra conceder aínda, a vocal dunha tenrura única.

Muller, ti es muller, catedral chea de seos desgastados,
fada perdida cabo dun camiño.
Non ten apertas falsas a túa forma, feita na verdade.

Ábreme o peito abondo, sen enruga:
Quero soñar na exclamación tan varia;
quero laiar contigo, pedra en pedra;
quero sentirme farta, farta, cando revolva  os fondos
desa tumba calada.               


POEMA
                    "Há tão pouca xente que ame as paisagens que não existem"
                                                                                         Fernando Pessoa


Poesía, convicta natureza de illa,
a banda outra que nos confina e pesa.

Vagas que por dentro nos baten,
os fachos que nos cruzan,
os signos que nos poden.

Se ardemos, sopra o vento.
(Inventar a palabra)

Necesita tamén praias enormes,
un corpo para a dor,
o máis duro naufraxio.

Madrugada. Atravesei o mar.
Verbas que tocan
xusto as pedras do fondo.


LA MAJA DESNUDA

El mar, el mar, los signos estelares.
La dilatada noche. Tempestad de verano
Y la gran luna de agosto. El mar ese viaje
Y la arena que pisamos - El mar
La crisis, La continua cadencia
Donde se oye la vida
El mar. El mar, ni otra cosa quiero.